Aminek Egipski Owoc

Waga:

250 g

Skład:

Aminek egipski – nasiona (Ammi visnaga) 100%.

Dodatkowe informacje:

Aminek egipski (Ammi visnaga, syn. Ammi daucoides, Daucus visnaga) to roślina o potężnym działaniu, której nasiona zajmowały dawniej istotne miejsce w starożytnej medycynie egipskiej. Aminek występuje naturalnie w krajach otaczających Morze Śródziemne oraz w Azji Zachodniej. Najbardziej znany jest w Egipcie i państwach ościennych. Jest rośliną z rodziny baldaszkowatych, a więc rodzi kwiaty zebrane w baldachy. Szypułki, na których wyrastają jego kwiaty, suszy się i sprzedaje na targach w krajach arabskich jako przedmiot do czyszczenia zębów. Stąd bierze się inna nazwa aminka – ang. toothpickweed, czyli zębodłubka.

Jeszcze jedną nazwą aminka jest khella i to właśnie ta nazwa jest popularna w miejscach, z których aminek pochodzi. Od niej wzięła się nazwa jednej z trzech najważniejszych substancji czynnych obecnych w nasionach aminka, czyli kheliny. Obok kheliny istotna jest również visnegina i visnadyna, przy czym ta ostatnia jest najaktywniejsza. Jak wykazały eksperymenty na zwierzętach, substancje te wyróżniają się wybitnie silnym działaniem rozkurczowym. Tłumaczy to szeroką gamę tradycyjnych zastosowań aminka w dawnej medycynie. Niestety, zgodnie z prawem obowiązującym w naszym kraju, aminek nie może być sprzedawany jako roślina przydatna do spożycia.
Aminek egipski – zastosowanie tradycyjne

Nasiona aminka polecane były w przypadku kamieni nerkowych, gdyż ułatwiały ich wydalanie, rozkurczając drogi moczowe. Sprawdzały się w kaszlu, dusznościach i atakach astmy oraz przy silnych bólach menstruacyjnych i wszelkich skurczach pojawiających się w podbrzuszu. Wykorzystywano je w chorobach układu krwionośnego, ponieważ ich działanie rozkurczowe pomagało obniżyć ciśnienie krwi i przywracało prawidłowy rytm serca. Spożywano je także w celu obniżenia poziomu cholesterolu we krwi oraz w miażdżycy.

Z nasion aminka przyrządzano najczęściej herbatę, gotując 1 łyżeczkę nasion w szklance wody przez kilka minut. Czynność tę powtarzano do momentu wygotowania się nasion, a wywar wypijano 2-3 razy dziennie. Silniejszym preparatem był jednak wyciąg alkoholowy, który otrzymywano w wyniku 2-tygodniowej maceracji 1 części nasion w 5 częściach mocnego alkoholu. Łyżeczkę takiej nalewki spożywano 3 razy dziennie.

Aminek stosowano również zewnętrznie w postaci okładów nasączonych wyciągiem wodnym lub alkoholowym albo w postaci pasty ze zmielonych nasion. Takie zabiegi wykonywano w różnych dolegliwościach skórnych. Aminek przynosić miał ulgę w stanach zapalnych, wyrównywać koloryt skóry dotkniętej bielactwem i wspomagać porost włosów w łysieniu plackowatym. Ponadto sprzyjał gojeniu się ran i redukował swędzenie po ukąszeniach owadów.